Myklebust
-
Innholdsteller
1 023 -
Ble medlem
-
Besøkte siden sist
Innholdstype
Profiler
Forum
Galleri
Innlegg skrevet av Myklebust
-
-
Vangen Green Afford, ja. Bedre stang skal man lete lenge etter. Samtidig skal man lete lenge etter den. Jeg begynte sent i 2004, og først etter fem måneder fant jeg et eksemplar med riktig lengde og kastevekt: 8,75' og 2-15g. I mellomtiden besøkte jeg utallige butikker, ringte og sendte mail til enda flere, var i kontakt med Elbe et par ganger, men uten resultat. Jeg tviler sterkt på om den er å få kjøpt ny i noen butikk i dag. Dersom du er heldig, så finner du et bra eksemplar på bruktmarkedet. Lykke til!
-
Eit slags snapshot av ei vakande fjellaure. Biletekvaliteten er ikkje den beste, men eg synast innhaldet veg opp for det.
ISO 1600
F/5.6
1/40 sekund
45.0 mm
Manuell fokus
-
fjerna
-
Shimano Twin Power XT RA 1500 seljast. 500 kroner.
-
Kastemaskin er ikke noe jeg nødvendigvis ser på som positivt. Hvordan
er den i forhold til Lite Salmonide, for eksempel? Skal ha meg ny stang
til fjellfiske, da min Milo Lite Salmonide 12' 8-35 gram har fått seg en
knekk. Det står i mellom Milo Green Spirit 12' 8-30 gram og Guideline
WTR 13' 6-30 gram.
-
Noen som har kjennskap til Milo Green Spirit haspelstenger? Ser at disse kommer i interessante lengder og kastevekter for mitt fiske.
-
Takk for alle svarene jeg har fått.
Ictys.
Jeg var ikke ute etter konkrete steder, men heller generell informasjon om hvordan fisket er.
-
Hvordan er fiskemulighetene i Stavanger og området rundt? Tenker da spesielt på sjøørretfiske.
-
Objektivet er selt.
-
Har kasta litt med fleire av Streamdance-stengene. Særs lette og gode stenger, som passa meg godt. Diverre har dei litt for høg pris, og ikkje lenger livstidsgaranti.
-
Canon EF 50mm f/1.8 II seljast for 550 kroner. Godt, lett og lyssterkt
objektiv som er glimrande til portrett. Det er under eitt år gammalt, og
leverast i original øskje med kvittering.
-
Jeg ankom min lokale flyplass ved totiden. Flyet kom fra Oslo, hvorhen jeg dagen før hadde
reist for å se musikeren Bruce Springsteen med band, opptre. Fiskefeberen hadde rukket å
forplante seg godt i hele mitt legeme allerede før jeg hadde arrivert Oslo Lufthavn,
Gardermoen. På flyturen i retning Oslo, denne forunderlige byen man ikke forlater før man
har fått merker av den, fikk jeg æren av å betrakte mange interessante fiskevann.
Beslutningen ble tatt allerede da: neste dag skulle jeg nok en gang besøke et av mine
kjæreste fiskevann.
Kofferten kommer endelig. I den ligger et nytt objektiv, ny sene, noen Vibraxer, tre
Spesialer og forskjellige andre artikler, som ikke vil ha relevans for denne vesle
innberetningen. Kapteinen på flyet hadde i forveien meldt om fint vær, og han kunne ikke
klandres; været var mere enn godt nok for en fisketur. Jeg og min gode venn Håvard, dro av
sted i hans automobil på landeveien.
Det var godt å komme seg ut i naturen igjen. Der skulle jeg slippe og måtte hanskes med
asfalt, trikker, kongefamilier, vordende og forhenverende statsministere, og til slutt
stoffavhengige som tigger om kanyler. Fred og ro, ikke noe mas - det er det som er så fint
med vandring i fjellet. Jeg nyter stillheten idet jeg sliter meg opp fjellsiden, samtidig
som jeg bittert må erkjenne at formen ikke er der den en gang var. Turen går tregt, og jeg
må med en liten misnøye godta at Håvard er mye bedre trent enn meg. Dette skal dog gjøres
noe med utover sommeren. Undringen om vannet er fiskbart, erstatter tankene om den fysiske
helsen min. Tenk hvis jeg får fisk i dag! En god følelse går gjennom kroppen, men det
gjenstår å se om min lille drøm blir til en realitet.
Vi er endelig fremme ved vannet. Halvparten er dekt av is, så det er fiskbart. Den gode
følelsen kommer tilbake. I dag skal jeg få fisk, etter nesten tre måneder uten. Håvard
setter opp sitt nyinnkjøpte telt og legger ut om alle dets egenskaper, mens jeg gjør klar
snellen og stangen min. Spolen er fylt opp med helt fersk Fireline Crystal 0,04
millimeter, hvilket jeg virkelig gleder meg til å prøve ut skikkelig. I hovedstaden har
jeg i tilleg kjøpt nytt fortomsmateriale av typen fluorkarbon, som også skal testes. Jeg
tar med meg bare det mest nødvendige av utstyr, og stiller meg i en vik der jeg har fått
flere fine fisker ved tidligere anledninger.
Utenfor stangtuppen pendler en rød og sort Jensen sild frem og tilbake. Jeg tar årets
første kast i vannet, og blir servert en høy og utidig lyd fra senen som går gjennom
stangringene. Det er ingen floke å se på senen idet jeg sveiver inn, så det kastes ut på
nytt. Lyden er der igjen. Jeg kommer frem til at det må vere fluorkarbonet som gjør det.
Heldigvis har jeg med en spole med vanlig, klassisk monofilament som kan vike plass for
det nymotens svineriet. Litt Stroft pares med Fireline Crystal, og produktet blir et
problemfritt fiske. Herlig.
Vinden kommer og går, men mest går. Det er ikke et vak å se på den blikkstille overflaten.
Håvard har tatt en pause fra sin jakt på storfisken, og står for øyeblikket noen meter bak
meg. Vi prater om tykt og tynt, men plutselig blir konversasjonen avbrutt. Det er noe i
andre enden av senen; det kjennes levende ut. Hjertet mitt akselerer til maksimal puls og
litt til. Endelig har jeg fisk igjen, og denne er ikke så rent liten at det gjør noe. Den
kjøres relativt lett, ettersom jeg enda ikke er kjent med hvor mye den tynne Firelinen
toler. Håvard ser sin sjanse til å klå på fotoapparatet mitt mens jeg er opptatt, og
foreviger kjøringen av fisken. Jeg blir forespurt om jeg kan danne et smil. Det kan jeg,
selvsagt, men det blir noe falskt. Det er for tidlig å glede seg nå.
Det gjenstår å se om jeg får ørreten på land, og ikke bare blir sittende igjen med
utallige visuelle påminnelser om at jeg aldri fikk den på land.
Heldigvis lykkes jeg. Nervene står i helspenn, men fisken kommer opp av vannet til slutt.
Den er ikke fullt så velvokst som jeg kanskje hadde håpet, men hva gjør vel det.
Vekten viser 850 gram, en størrelse jeg vil anse som veldig bra. Å få den i et idyllisk
fjellområde gjør hele opplevelsen enda bedre.
Verken jeg eller Håvard er i kontakt med fisk etter dette. Jeg stiller meg på et lite nes,
men til ingen nytte. Vinden er for det meste fraværende, og da mister jeg i hvert fall
troen på at jeg skal få på land noe mere. Likevel prøver jeg noen kast til. Det kan jo
godt hende at fisken jeg alltid har drømt om, tar på neste kast, eller kastet etter. Den
tar på ingen av de, så jeg legger fra meg stangen. I stedet går jeg på en liten fjelltopp.
Der blir jeg møtt av tre andre fjellvandrere. Alle sammen poserer gladelig.
Håvard kommer etterhvert opp, og vi blir stående å betrakte vannet. Vi får se et vak helt
inne ved land der jeg stod for bare noen minutter siden. Den får vente til en annen gang,
tenker jeg. Vi går oss en liten tur langs vannet, klatrer litt i en bratt nok fjellside,
og går tilbake til vannet og fisker videre. Jeg konsumerer litt havregryn og
appelsinjuice, som forøvrig er en fantastisk kombinasjon. Etter dette blir det fisket litt
til før jeg gir opp. Tiden er inne for å komme seg hjem. Jeg pakker sekken og starter på
turen hjemover.
-
Jeg bedriver kun ørretfiske i ferskvann. Slukene jeg foretrekker er Jensen silda i forskjellige farger, Møresilda, Spesial og spinnere fra Vibrax. Disse benyttes i forskjellige farger og vekter. En av favorittene er oransje Vibrax på åtte gram.
-
Stenger er veldig mye smak og behag. Økt pris er ikke evivalent med at man blir mere fornøyd. Jeg har hatt flere stenger til over to tusen kroner, men de som har falt mest i smak koster bare litt over ett tusen. Det samme er ikke tilfelle når det kommer til sneller. Der er sånn at dess mere man betaler, dess bedre snelle får man, samtidig som man blir mere fornøyd. Derfor legger jeg mest penger i snellen.
-
Har denne gått ut av produksjon? Skulle gjerne hatt tak i eit par spolar med 0,13 mm.
-
Det er heldigvis ikkje sånn ufisk på Sunnmøre!
-
Slengjer inn ein rapport frå ein tur i fjor.
Planlegginga byrja allereie laurdagen. Ei kjapp ringjerunde vart
gjennomført, men ingen hadde anledning til å reise på tur. Eg bestemte
meg for å ta ein solotur i staden, sidan det ikkje var råd å få med folk.
Sola steikte og vêret kunne ikkje vore finare. Pakking av sekk hadde så
vidt starta før det skya til. Eg var eigentleg både sliten og trøytt, så eg
nytta regnet og skyene som unnskyldning for å utsetje turen. Seinare på
dagen vart det samtala litt med Håvard. Me fann ut at me skulle prøve på
ein tur i morgon, søndag, uansett vêr.
Håvard vert oppringt klokka elleve. Han mumlar noko om vekking midt
på natta, men det vel eg å oversjå. Etter litt tørrprating vert
avreisetidspunktet fastsett. Klokka tolv skal turen starte. Forholda ser
heilt ok ut idet samtalen vert avslutta. Det heng litt skodde ned i
fjelltoppane, men det er iallfall opplett. Den neste timen går eg fram og
tilbake i huset. Det byrjar blant anna å regne grevlingar, men eg vert
ikkje brydd av den grunn. Eg higar etter å kome meg i veg. Dette vert
årets første skikkeleg seriøse fisketur, med sjansar for bra fisk.
Uret slår tolv blytunge slag. Det går opp for meg at slya har sovna igjen.
Meldinga tikkar inn når tankerekkja mi er slutta. «Ej sovna til igjen å
våkna litt før 12... E snart på vei». Eg døyr litt innvendig. Det skal gå
enda nokre minutt før eg får roa fiskeabstinensane. Men eg held meg
positiv. Han sa trass alt at han var snart på veg. Ein drøy time er det
Håvard legg i ordet snart. Litt over klokka eitt står bilen utanfor huset, og
turen kan omsider byrja.
Eg sit og kikar gjennom bilvinduet i det me køyrer på dei svingete
vestlandsvegane. Skodda vert berre tjukkare og tjukkare. *****! Dette
lovar ikkje bra. Plutseleg finn eg ut at det ikkje er skodda som vert
tjukkare, men derimot bilrutene som doggar stadig meir. Ein liten lettelse.
Pølsa eg et på ferja Volda – Folkestad vert det siste varme måltidet på
nokre timar. Eg har som vanleg pakka lett, så det ligg ikkje éin matbit i
sekken. Det bryr meg fint lite. I dag skal det fiskast knallhardt slik eg får
fisk, ikkje kaste vekk tid på eting og andre luksusprivilegium. Ferja legg
til kai.
Etter litt under ein time i bilen er me framme. No er det tid for x antal
timar til fots. Det er opplett idet me byrjar å gå, men regnet kjem etter
berre nokre få meter. Temperaturen er likevel grei, så me satsar på t-
skjorte i staden for meir isolerande plagg. Det går glatt, sidan stigninga
er krevjande og bratt. Turen oppover går treigt. Sida er våt og mjuk, så
terrenget er tungt å gå i. Det ballar seg på då me står føre ei loddrett
side. Håvard bed meg om å ta bilete når han klivrar opp. Det er ikkje
meg imot.
No er det min tur å klatre. Med berre ei hand ledig er ikkje det så lett.
Likevel kjem eg meg nesten opp sida, før eg stoppar for å høyre kva
Håvard ropar til meg. Eg oppfattar noko om eit kvefsebol, men vel å
klatre vidare likevel. Eg frys til då eg ser ei svart og støyande sky kome
imot meg. Eit par av dei treff meg rett i trynet, ein av dei prøvar seg på
eit stikk. Nettingen til mygghatten vert dregen ned for å unngå fleire. Det
hjelp fint lite. Eg mistar fotfestet og sklir ned fjellsida eit stykke. Eg kjem
meg på beina på ei lita flate og tek til å springe, samstundes som eg
prøvar å jage vekk kvefsane. Fleire av dei er inne i mygghatten, men eg
torer ikkje å ta den av sidan fleire er utanfor. Eit klassisk dilemma. Til
slutt røskar eg av meg mygghatten, og tek til å slå vilt rundt meg,
samstundes som eg spring og klivrar om kvarandre. Dei svinnar hen til
slutt. Eg får auge på Håvard att. Fyren står og skrattar høgt. Han er så
uhøvla at han finn eit menneske i akutt naud underhaldande. Sjuking!
Det går treigare og treigare oppover. Klokka mi kan opplyse oss om at
me har traska i ein snau time, framleis er det lenge igjen. Me kjem til
enda ei klatreetappe. Håvard vel den lettaste vegen, men eg må
sjølvsagt utfordre meg sjølv. Med ei hand slit eg meg opp i gjennom sida.
Viss eg fell bakover der kan det vere kveld, det veit eg. Heldigvis har eg
marginane på mi side. Eg kjem med halvvegs heilskinna opp denne
gongen òg. Eit par snøbredar vert passert, noko som tyder på at vatnet
enda ikkje er isfritt.
Eg tek meg sjølv i å banne lågt då me kjem over den siste kneika. Det
ligg is på vatnet. Dei to timane med gåing verkar vekkasta. Ved nærmare
rekognosering viser det seg at det berre er ein tredjedel som er isdekt.
Resten av vatnet er heilt opent. Dette lovar bra. Isløysingsfiske kan ofte
gje eit særs godt resultat.
Vinden piskar hardt, det er overskya, og det sig litt skodde rundt dei aller
høgaste toppane. Temperaturen i lufta og kroppstemperaturen min kunne
gjerne vore høgare. Det er på tide å finne fram meir kleder. To jakker og
ein genser vert plassert på overkroppen, men likevel føler eg at det er
noko som manglar... Hmm.
Det går ikkje lenge før grunnutrustinga er på plass. No er eg klar for
fisking. Håvard vel derimot å campe litt. Han har sekken full av gromt
stæsj, mellom anna ein fjellduk. Jamvel snop og varm drikke har han
med seg. Det er utruleg kva han får plass til i den vesle sekken. Skjulte
han noko meir, kanskje? Eg vart ståande ein halvtime å dagdrøyme litt.
Eg hadde eit lite håp om at han hadde med seg fjellduk og snop til meg
òg, men slik var det altså ikkje. Nei, no var det nok fantasering. Fisken
venta på meg. Fiskeabstinensane fekk meg til å småjogge bortover
fjellsida. Eg vart møtt av ei lun, lita vik. Her var det nesten heilt vindstille,
men eg hadde trua likevel. Fisken var nok treig i dag, tenkte eg. Ein raud
og svart kar med namnet Jensen skal få æra av å prøve seg. Håvard
campar framleis.
Eit vak vert observert etter ein snau halvtime, rett utanfor nokre isflak.
Her var utruleg nok liv i vatnet, sjølv om ikkje hadde kjent noko.
Prosedyra med kasting og sveiving vart repetert til det keisame. Ikkje
noko å kjenne. Sluken hadde vore både høgt, lågt og midt i vasslaget,
hatt mange ulike snøggleikar og så vidare. Det var på tide å endre
taktikk. Eg plasserte eit kast utanfor eit nes. Det tok lang tid før eg byrja
å sveive inn. No skulle det fiskast djupt, ikkje minst seint. Snella gjorde
om lag ei halv omdreiing i sekundet. Framleis ikkje noko liv i andre
enden. Eg auka innsveivingsfrekvensen litt. Tida stoppa heilt då eg
kjende eit rykk. Fiiiiiisk! Pulsen akselererte frå 70 til 150 på under eitt
sekund. Fisken var noko slapp av seg, men det var ikkje snakk om
småfisk. Sena vart brått heilt slakk. Noko kollapsa innvendig. Humøret
var på topp att kjapt. Fisken var ikkje borte, den hadde berre symt mot
meg. Følelsen eg kjende no var ubeskriveleg. Å tru at ein har mista fisk,
men så oppdaga at den er der framleis... Rett og slett herleg. Køyringa
gjekk roleg for seg. Bremsa var temmeleg slakk, sidan eg kvart sekund
venta på eit skikkeleg utras. Det kom aldri. Den vart litt vil av seg når
den nærma seg land, men ikkje så gale at eg ikkje takla det. Botnen
bestod av berg og stein, sena kunne rakne før eg visste ordet av det. Eg
set min lit til fortaumen. Som nemnt tidlegare, stod eg på ein stein ute i
vatnet. For å berge fisken måtte eg kome meg på land att. Med glatte
berg og ei steinete fjellside bak meg, og ein sint fisk framfor meg, var det
smått utfordrande. Heldigvis gjekk det bra. Fisken vart lempa trygt opp i
steinrøys. Det gjekk opp for meg at Mp3-spelaren hadde spelt Dire Straits
– The Man's Too Strong gjennom heile køyringa. Ironien i det fekk meg til
å le litt. Eigentleg lo eg fordi årets første skikkelege fisk var landa. Gleda
av å få fisk er framleis intakt.
Håvard campar framleis då eg kjem bort til han. Meininga er at eg
skal hente vekta for å vege fisken, men det viser seg å vere eit
feilgrep. Vekta ligg visst borte ved der eg hadde landa fisken. Hovudet er
fullt av adrenalin, så eg er ikkje heilt klartenkjande. Jaja, då er det
berre å gå bort att. Vekta syne r940 gram. Eg er ein av dei her inne som
framleis er nøgd med fisk over halvkiloet. Viss den er over ni hektogram i
tillegg, er alt berre velstand. Håvard kjem gåande etter ei lita stund. No
har han endeleg kome seg ut av hiet sitt. Han stiller seg på eit nes
bortom vika. Eg vert ståande på staden «min» ei lita stund til, men det
er ikkje meir å kjenne. Det er på tide å kome seg vidare.
Håvard kjem gåande imot med hovudet roterande frå side til side. Han
kjente tre tunge drag, men den glapp. Synd! Eg går vidare bortover
for å finne ein høveleg stad. Nokre berg går ut frå land, før dei stuper
ned mot djupet. Denne staden fascinerar meg, så eg bestemmer meg for
å freiste lukka.
Det viser seg å vere håplaust. Ikkje noko anna enn botnen vil ha sluken
min. Me tek ei pause i fiskinga. Håvard kan fortelje at han hadde hatt
fleire napp, men ingen ville sitje fast. Eg håper verkeleg at han kjem til
å få noko snart, sidan eg sjølv veit kor surt det er å miste fleire
storfiskar på rad. Plutseleg dreg Håvard fram ein pose med Bamsemums.
Eg er usikker på om det er Bamsemumsen eller gjetene om storfisk som
får meg gira. Uansett så byrjar eg å fiske att. No stiller eg meg i området
der Håvard hadde hatt fleire napp. Han kjem traskande nokre minutt
etter. Eit lite sjokk går gjennom meg då eg ser sluken min kome mot.
Nesten all lakken på Jensen silda er borte. Fisk eller botn? Botn
bestemmer eg meg for. Eg går bort til slukboksa for å bytte. Plutseleg
står stonga til Håvard i spenn. Han har fisk, igjen! Det går ikkje lenge før
den er borte. Eg høyrer eit plask etterfulgt av høgst ukristeleg språkbruk.
Dette er surt for meg òg.
Eg stiller meg i vika att, der eg fekk fisken. No har eg bytta til spinnar og
ei lettare stong. Trua på å få meir fisk er borte. Same er den med
Håvard. Han har ikkje hatt marginane på si side denne turen. Derfor
bestemmer me oss for å ta kveld. Håvard campar litt i fjellduken sin,
medan eg nyttar anledninga til å fotografere litt. Resultatet vert ikkje så
særleg bra. Eg går attende til Håvard, som allereie har pakka sekken sin.
Min òg vert pakka. Byrjinga av nedturen går unna. Me spring litt, silar ein
grand, men så kjem det ein annan nedtur. Noko er gale i nakken. Eg
høyrer eit knekk og opplever smerte. Frå no av er det berre å ta heilt
med ro. Me kjem oss trygt heim, sjølv om det gjekk treigt nedover sida.
Eg går til sengs etter årets første skikkelege fisketur, og håper på at
smertene er borte neste morgon.
-
rapportene fra Myklebust på nynorsk var vel noe av det heftigste som er skrevet her inne fra ørretfiske i fjellet. likte ikke nynorsk før jeg leste rapportene hans.
Takkar for det!
-
Tror det gikk mest i BeastMaster og Catana, men de hadde veldig mange der, så det kan hende at noen gjemmer seg i haugen.
Var det så at du skulle selje ei Beastmaster UL?
-
tror vi må ha et eget forum for folk som skriver på nynorsk,muligens under "testforum"..
Temmeleg hårrøysande meining. I teorien er dei to målformene jamstelte, men det er diverre ikkje slik i
praksis. Eit eige forum, eller ein "konsentrasjonsleir", for nynorskskrivande ville ført den språklege
situasjonen mange år attende i tid. Ein kan lett trekkje parallellar til Amerikas sameinte statar i det tjuande
århundret, då svarte vart tvinga til å sitje bakerst i bussane. Syns ikkje folk skal handsamast annleis sjølv
om dei har ulikt mål, eller ulikt etnisk opphav.
Takk for alle godorda. Kjekt med positiv respons!
Vatna skal besøkast igjen i år. Vakrare område finn ein ikkje. -
"Yippee-ki-yay, motherfucker."
Bruce Willis, Die Hard
"I make him an offer he don't refuse."
Robert De Niro, The Godfather II
"Jules, if you give that ******' nimrod fifteen hundred dollars, I'm gonna shoot him on general principles."
John Travolta, Pulp Fiction
-
P og eg var sjølvsagt gira på ein fjelltur, etter ei veke med innesitting og sosing. Me gjekk i ein særs dryg
halvtime før me endeleg nådde destinasjonen. Vassansamlinga låg der heilt blikkstille, mest ikkje eit vak å sjå.
Det hasta ikkje med fiskinga, eller det var vel helst trua som var fråværande. Tidbolken dei neste minutta gjekk roleg.
Me speida etter vak, knipsa eit par bilete og loffa rundt på måfå. Maska til P byrja å slå sprekker, fiskefeberen
tok rett og slett overhand. Utstyret vart samansmelta og startskotet gjekk.
"Græla" kom og gjekk, det same gjorde vaka, men det gjorde ikkje nappa. Kvelden gjekk treigt. Me rota rundt i ørska og øskja
for å finne ut kva fisken kunne vere interessert i. Spinnar, skeisluk, sildesluk, jigg, dynamitt, oter, garn... You name it,
alt vart prøvd ut. Fiskane vart slettes ikkje imponerte. Men me vart imponerte. Ein stor ryggfinne gjennombora overflatehinna.
Denne fisken var i ubåtklassa. Slukane vart sjølvsagt kasta i elden, men fisken ignorerte dei. Rundt midnatt gjekk
det opp eit lite lys for meg. Det nytta ikkje å kave rundt med spinnarar, Møresilder og andre ulumskheiter. Min
gamle, raude og svarte venn med namnet Jensen, skulle få prøve seg. Ein fin, varm vind frå syd-aust skapte krusningar
på overflata. Blyet penetrerte bølgjene. Det slo meg at dette eigentleg var optimale fjellfiskeforhold.
Filosoferinga stagnerte då eg kjende ein fisk ta sluken. Fisken lugga nokre få gongar, men den fekk aldri skikkeleg tak.
Ei enorm boldring fylde daudstilla. Blikket vart slengd opp mot fjellsidene. Kanskje det var steinras? Nei, tydelegvis ikkje.
Det viste seg å vere magen til P som vreid seg av svolt. Fyren ville ha mat. Femten pølser, ja femten faktisk, vart pressa ned på høgkant
før P klappa seg på magen og sa seg nøgd. Etter litt diskutering vart me samde om å få oss litt søvn. P lova han skulle vekke meg når
han skulle ut og halde fram med fiskinga. Det hendte ikkje. Han viste seg å vere ein sleip jævel. Fyren benytta seg av tidenes
eldste og feigaste knep. Angrep når fienden søv. P låg våken heilt til eg sovna før han sneik seg ut i mørket.
Eg vakna i 7-tida om morgonen og rulla ut av teltet. Nede ved vasskanten sto P. Gleda over å ha fått to aurer på rett under 7 hg
var vanskeleg å skjule. Han fortalde om raudfarge, napp, astronomisk heftige utras, og mykje anna.
God kvalitet
No var det på tide med revansje.
Vatnet vart studert grundig. Eit interessant nes skulle få huse meg dei neste timane. Timar med skikkelg hard core blydunking.
Herr Jensen synte ikkje nevneverdige resultat. Viss eg la godvilja til, så kunne eg kanskje erkjenne at eg hadde hatt eit lite napp.
Mest sannsynleg var det botnen.
No hang det ei svart- og sølvfarga Møresild i sena. Den avfiska kvar ein kubikkmilimeter i om lag ein time. Trua var heilt vekk.
Eit siste kast vart likevel stasjonert midt i ei vik. Sluken vart fiska inn kjapt rett under overflata.
Eit kraftig sug gjekk gjennom stonga då sluken var 20 meter frå land. Fisken var treig men seig. Den
kjempa for det meste roleg og kraftfullt, men hadde eit par kjappe, energifulle utras. Eg styrte
den unna nokre stygge berg før den vart lempa på land. Fisken var både stor, feit og fin. Inntrykka vart sorterte,
og nervane vart stokka.
Då fisken vart hengt på vekta, ba eg ei stille bønn om at den skulle vere over kiloet.
Vekta stoppa på nøyaktig 900 gram. Målebandet viste 42 centimeter. Det tilsvarar ein kondisjonsfaktor på 1,21!
Kan ikkje hugse at eg har fått feitare fisk før.
Vindstilla gjorde sitt inntog. Me pakka og gav oss på topp. Eg fekk min etterlengta revansje.
-
I nyare tid, nærmare bestemt 2006, er det fjellaure på 900g og 42 cm som er den beste. Den tok i eit knøttlite fjellvatn nesten tusen meter over havet. Rett nok ikkje den største eg har fått, men den finaste og mest etterlengta. Det var vindstille og eg hadde fiska i opp mot ti timar utan napp.
-
Rapport skrive i 2006.
Skodda låg lågt mellom dei sunnmørske alpar onsdag. Regnet kom og gjekk med jamne mellrom, fiskefeberen varte konstant. Sjølv om vêret ikkje var heilt etter boka, så var i alle fall trua i behald. Utover ettermiddagen byrja planane å ta form. Me skulle besøke eit lite, men dog særs interessant vassdrag i utkanten av Søre Sunnmøre. Det var litt vanskeleg å ordne skyss, men ut på kvelden skoga me endeleg tak i ein bil. I siste lit gav Håvard beskjed om at enda ein kar skulle vere med på turen, eit syskenbarn som var ute etter å oppleve sunnmørsk natur på sitt beste.
Me parkerte vogna utanfor Håvard sin husstand, ein funkisvilla frå hippaste 80-talet. Timane gjekk, i alle fall minutta, før Håvard & Co dukka opp. Det første som slo meg då eg såg syskenbarnet til Håvard, var at det måtte vere ein fjern slektning. Ja, han verka faktisk fjern der han troppa opp i tweeddress, italienske designersko og prata fisefin Vestkant-dialekt. Det var tydeleg at han ikkje var kledd for fjellet. Eg spurte om han kødda, men då mumla han noko slikt: «hvorledes kan en person som De bruke slikt sprog når De henvender Dem mot en herremann som meg?» Det var nesten freistande å gi sossen eit slag i trynet. Me spora opp næraste individ av slekta til Håvard og fekk lånt eigna fjellutstyr til byguten.
Endeleg var me framme ved stoppestaden. Det var godt å få kome seg ut og strekkje på beina. Då sekkane var plasserte på ryggen, tok me til å vandre mot målet. Byguten fekk noia langt inn i hjarterota då me tok til på stien, slikt hadde ikkje han sett før. Han skrytte av gymkarakterar, kondisjon og alt det der. Eg og Håvard to alt me tre klyper salt, me visste han ikkje ville ha ein einaste sjanse mot oss oppover fjellsidene. Etter knappe 20 minutt i ein slakk oppoverbakke, måtte fyren krype til krossen og be om nåde. Han makta ikkje meir. Me gjekk alt for fort for han, han var ikkje van med å bruke beina sjølv. Dette var visstnok noko heilt anna enn å verte frakta rundt Holmenkollen, trygt plassert i baksetet på ein Bentley.
Skodda klappa bakken då me gjekk innover slettene. Det deilige, forfriskande sommaryret sytte for at byguten ikkje dauda av dehydrering. Tre timar etter start, arriverte me destinasjonen, knappe 700 meter over havnivå. Me observerte nokre vak, eller napp som Oslo-fyren sa. Teltet vart montert på ei akseptabelt vassrett flate. Kolmørket gjorde sin entré før me fekk byrja å skru saman fiskeutstyr. Til Håvards store forskrekkelse oppdaga han at nyestanga hans plutseleg var delt i fire delar. Toppen hadde knokke rett av. Han hadde gått i sju lange og sju breide i håp om å få fiske, men så var stanga defekt. Men Håvard visste råd, nevennyttig som han var. Kniven vart dregen ut frå slira og han byrja å skjere i stanga si. Eg vart heilt mållaus, her oppe på snaufjellet, av alle stadar, vart eg vitne til ei klassisk omskjering. Stanga vart delt nede med næraste stangring og Håvard sa seg nøgd.
No var fiskinga i gong for fullt. Eg byrja med ein svart Spesial 10 gram, Håvard tok Jensen raud/svart, byguten lada opp med ein uidentifisert metallgjenstand. Me fiska i litt over ein time, men utan nevneverdig resultat. Einaste positive var at regnet hadde gitt seg og at skodda svinna hen. No var det på tide med telting på høgt nivå. Safari kjeks, røvarhistorier og latter prega den neste halvtimen. Etterkvart gjekk me inn for litt søvn. Byguten sovna relativt snøggt. Han fell eit par tårer og ropte på mor si, før han til slutt fall i djup søvn. Det var tydeleg at dette var hard kost for ein fiffete asfaltslitar.
I to-tida ensa eg ein lyd utanfor teltet. Eg høyrde den atter ein gong. Det var Håvard som hadde snike seg ut i sumarnatta for å bedrive litt blydunking og stangrunking. Myklebust sneik seg ut or teltet for å ta opp kampen. Sluken min var klar til å kastast ut då eg høyrde ei svak visking. «Fisk, fisk!». Eg sprang bort for å kome Håvard til unsetning. Fisken låg nede i vasskanten og hadde plana om å ruse ut då eg kom spurtande. Eg foretok ei kjapp finte, og før fisken rakk å reagere, var den allereie trygt stasjonert på land. Fisken var både feit og fin, det lova bra for vår del. Vekta tvika litt før den bestemte seg for å stoppe på heile 850 gram. Tommestokken synte 41 centimeter! Håvard var i ekstase, ny pers! Han kommenterte at den «berre» var 80 gram frå min pers. Han byrja å hale inn på, meinte han. Fyren blei meir og meir ufin, der han sto og greia ut om differansen mellom min og hans pers.
Eg byrja å verte redd. No var det på tide å rykke frå persen til Håvard, berre for å syne kven som verkeleg har grepet på fiskinga. Eg sneik meg bort i ei bukt og tok til å kaste. Mørket gjorde det vanskeleg å sjå kvar sluken landa. Det dreit eg langt opp i. Fisk skulle eg få uansett. Det varte og det rakk, men fisken beit ikkje denne gongen. Enda eit kast. Botnen. Eller, kanskje ikkje. Det var faktisk rørsle i andre enden. Fisken var sterk og seig. Denne var stor.
Fisken vart lempa opp i lyngen, trygt og kontrollert. Denne var både feit, stor og ubeskriveleg flott. Me vegte fisken og konstanterte at den var heile 1050 gram, ikkje premiefisk for dei fleste her inne, men monsterfisk for meg. Kilosgrensa vart passert og ein ny pers var i boks! Fisken var teken på ein svart Spesial med gule prikkar, lengda var 43 centimeter.
Inntrykka vart samla og eg skremde vekk sniken Håvard, som prøvde å stjele plassen min. Etter litt håndgemeng var eg i gong med fiskinga att. Det gjekk toppen ti kast før eg kjende eit svakt rykk i sena. Sluken vart sveiva rykkvis inn for å trigge fisken som forhåpentlegvis framleis symde etter. PANG!! Fisken tok hardt og ruste bra. Denne fisken verka òg stor. Aura var villare, men ikkje fullt like sterk som den første eg fekk. Fisken var 950 gram og 42 centimeter. Nydeleg fisk! Aura hadde lete seg freiste av ein svart Spesial.
Utover natta hendte det ikkje mykje. Eg hadde eit par små napp og drog på land ein yngel som ville fått micromeitarane her inne til å grine av misunning . Håvard hadde nokre napp og mista ei bra. Me fiska oss utover morgonen, men heilt forgjeves. Skodda kom og gjekk, vindstilla heldt fram. Det var mykje fin fisk som vaka utover morgonen, men alle var for late til å ta sluken.
Me sov, åt, dreit, drakk og kom oss heimatt. I bagasjen hadde me tre flotte fjellaurer, to nye persar og nok eit flott turminne.
Og heilt til slutt, eit klassisk brødfjølbilete:
Sjøaure i Rogaland
i Sjøørretfiske / Havabborfiske
Skrevet
Eg lurer på om nokon har erfaringar å dele angåande sjøaurefiske i Rogaland. Kva tid på året er det vits, og kva stadar er det verdt å oppsøke?